[JankielKindybalista85]

Chcieliście, to macie. Będę tu wrzucał po kawałku moje ubiegłoroczne dzieło rymem częstochowskim uczynione.

Historia poniższa jest moją odpowiedzią na "Baśń o trzech braciach i królewnie" oraz "Księgę XIII Pana Tadeusza" czyli wiekopomne i każdemu znane dzieła Aleksandra hrabiego Fredry. Zawsze chciałem napisać coś w tym stylu. Aż rok temu trafiła się okazja, temat i wena. 30 urodziny obchodził wtedy mój ziomek (ksywa Maikel), którego znam od piaskownicy. Trzydziestka na karku to nic przyjemnego dla kogoś, komu wydaje się że jeszcze przedwczoraj miał lat 15. Też tego doświadczycie. W prezencie na tę gorzką rocznicę narzeczona ziomka, z która po dosyć burzliwym i ciekawym życiu uczuciowym postanowił się ustatkować i ożenić w niedalekiej przyszłości, uznała za stosowne go zdradzić i okrutnie oraz bezczelnie kopnąć w du.pę! Fakt, woził wilk razy kilka, powieźli i wilka, ale to nieważne. Stąd długie fragmenty części pierwszej poniższego utworu są zatem oparte na faktach autentycznych a podobieństwo postaci przedstawionych do rzeczywistych osób jest nie tylko nieprzypadkowe ale wręcz zamierzone. Utwór ten powstał ku pokrzepieniu serca tego biedaka w trudnym dla niego czasie i z tej racji powinien być traktowany całkowicie niepoważnie!

Oczywiście kopiowanie, wstawianie do innych części internetów i tak dalej i tym podobne bez wiedzy i zgody autora (a autor się z góry nie zgadza!) zabronione.

Tyle tytułem wstępu. Dosyć pier.dolenia, jedziemy z koksem. Miłej lektury!


....


„NA CZTERY PIEŚNI DZIELONA ROMANCA O BŁĘDNYM RYCERZU AIKELU, KTÓRY ŚWIAT CAŁY ZJEŻDŻAJĄC DZIEWICE OD SMOKÓW ICH CNOTY WYBAWIAŁ”


Pieśń I o tym jak dzielny szlachcic Aikel wpadłszy w zdradzieckie sidła miłości przez złą baronową wzgardzony i z majętności wyzuty z sercem złamanym udać się musiał na wieczną tułaczkę błędnym rycerzem się stając.

Dawno, dawno temu, hen, w dziewiczym kraju
Pośrodku kontynentu, w Europy rozstaju
Lat temu set wiele, około tysiąca
Gdy lud ciemny czcił bogów pioruna i słońca
Gdzieś po świętych gajach, puszczach nieprzebytych
Pijąc i pier.doląc się ogniście przy tym
Żyło pewne plemię, Polanami zwane:
Nam pochodzić od nich wszystkim dziś jest dane.
Władał nim król Popiel, o którym się słyszy
Że go za złe rządy wpier.doliły myszy
W walącej się wieży opodal Kruszwicy.
W tamtych właśnie czasach, w tamtej okolicy
Miał drewniany dworek i niewielkie włości –
Ot, dwie wsie ubogie, w których ludzie prości
A dzieweczki chętne na seks za błyskotki
Chociaż przed ojcami zawsze grały cnotki –
Szlachcic, o którym wtedy wiedziano niewiele
Lecz dzisiaj zna go każdy: zwano go Aikelem.
Rycerz był to uczciwy, wesoły i prosty.
Ciało miał włochate i na dupie krosty.
Na czole mu błyszczała blizna całkiem ładna–
Jego chłopi szeptali że to znamię diabła
I bali się go wszyscy jakoby demona
Lecz się nie lękała żadna chłopska żona,
Córka, babka, kuzynka ani żadna siostra-
Gdyż znały one rycerza z jednego rzemiosła:
Gospodarzył kiepsko, mieczem władał słabo
Ale nigdy i nigdzie nie popuszczał babom!
Czy stare, czy młode, wolne czy mężatki-
Je.bał wszystkie równo! I córki i matki!
W całym Polan kraju, w którą pójdziesz stronę
Natrafisz na dziewki przez niego pierd.olone.
Raz jeden pewna panna, niespełna rozumu,
Co ją Aikel na targu wyhaczył gdzieś z tłumu
Nie chciała mu się oddać więc z głowy rwąc włosy
Wyskoczyła w rozpaczy do zamkowej fosy.
To był jeden wyjątek – a i wtedy za to
Rycerz Aik wydup.czył jej siostrę garbatą!
Zwykle gdzie by nie poszedł bywało odwrotnie:
Niewiasty rozszalałe mu ściągały spodnie
I dalejże go ciągnąć w krzaki czy na siano-
Czy kiedy odmówił? O tym nie słyszano!
Tak to żył swobodnie, je.biąc co popadnie,
Tą zerżnął jak sukę, tamtą smyrnął ładnie,
Jak wór kartofli walił albo kochał czule,
Jednej spazmy darował, drugiej tylko bóle,
Raz na szybko bzyknął, raz pół nocy pieścił
Aż mu stuknęło nagle lat równe trzydzieści.
Był to chmurny ranek, gdy mróz jeszcze trzymał,
Aikel zlazł z niewiasty, którą nocą dymał,
I goły pośladek klepnąwszy siarczyście
Wziął dzban piwa, fajkę i rzekł uroczyście:
„Wiek słuszny mi nastał, umrzeć przyjdzie wkrótce
I cóżem dokonał, poza tym, że dup.cę
Wszystko dookoła jakby jaki szatan?
Czas mi do ożenku! Mam już swoje lata!
Jestem wszak ostatnim męskim członkiem rodu!
Rodzinę czas założyć, pora już do godów!”
Wtedy przebudziła się jego kure.wka
A w usta rycerza weszła stara śpiewka:
„W sumie żony szukać mogę zacząć jutro,
Dziś bym jeszcze chętnie co ładnego dupnął!
A że ciebie właśnie mam w zasięgu ręki
Budź się już maleńka, pora znów na jęki!”
Rżnął jeszcze dzień cały, aż wreszcie wieczorem
Z obolałym chu.jem i pomiętym worem
Usiadłszy przy stole rzęsiście zaszlochał
Bo sobie uświadomił, że od dawna kochał!

[JankielKindybalista85]

Daleko w kasztelu po puszczy drugiej stronie
Mieszkała baronowa co przyjeżdżał do niej
By jej przyjaciółkę nadziać na maczugę
Aikela przyjaciel, co prosił o przysługę:
„Mój drogi Aikelu, obaj my rycerze,
Tylko tobie jednemu zawsze wszędzie wierzę
Zatem cię zaklinam: wesprzyj w zbożnym dziele!
Pomóżmy se poruchać, jak to przyjaciele!
Mam chęć na tę pannę, lecz mi się nie odda
Póki baronowa, również seksu głodna
Mieć kogo nie będzie w łożu na łamańce.
A gdy to się stanie ja jej koleżance
Już bezproblemowo wsadzę mą buławę!
Taką to do ciebie mam więc właśnie sprawę
Z tego co słyszałem dla ciebie nie nową:
Na rżnięcie kolego weź dziś baronową!”
Nie mogąc odmówić Aikel chętny ci.pki
Do zamku baronowej pojechał na spytki.
Cóż, przyjaciel jego gładko pokpił sprawę
On zaś ze swym celem niezłą miał zabawę.
Jednak tamtej nocy bardziej niż jej piczkę
Cenił sobie rycerz pyszną jajeczniczkę.
Chyba to żarełko tak zdecydowało,
Że to w pierwszej chwili niebzyknięte ciało
Od tamtej sądnej nocy serce sir Aikela
Po cichu i podstępem rozpoczęło zżerać.
Od zarania dziejów wiedzą to kobiety
Że z męskim rodzajem tak to jest niestety
I z tego trzeba korzystać zamiast głupio szlochać:
Jak zaraz nie dasz dupy to on się zakocha!
Taka okoliczność naszego rycerza
Dopadła nareszcie chociaż nie dowierzał.
Gdy tę prawdę dziwną sobie uświadomił
Dłoń od pornosów gładką przyłożył do skroni
I rzekł: „Na co mi od dzisiaj inne matki, córy?
Tylko tamtą kocham! Ruszam więc w konkury!”
Jak pomyślał, tam zrobił i dnia następnego
Cały kraj mógł ujrzeć Aikela nowego.
Jak na klęczki w błocie uroczyście padał,
Z brylantem i sercem na dłoni słodkie słowa gadał:
„Moja baronowo! Ja ciebie miłuję!
Żadnej innej nie chcę, wyraźnie to czuję.
Ciebie chcę za żonę, więc spróbuj mnie z czasem
Z męskości wykastrować słodkim swym obcasem!
Co moje to twoje, połączmy nasze włości
I płyńmy aż do śmierci po morzu miłości!”
Baronowa, wzruszona chętnie się zgodziła
I tak piękna para w zgodzie sobie żyła
Dzieląc z sobą wspólnie radości i troski,
Kłócąc się i godząc, wyciągając wnioski
Jak to zawsze bywa w każdym związku dobrym.
Lecz serce kobiety podobnym jest do kobry,
O czym wiedzą święci, wiedzą dobrze mnisi
I baśń tą kopiujący skrybowie tak cisi.

[JankielKindybalista85]

I wreszcie dnia pewnego, znienacka jak piorun
Aikel z polowania powróciwszy z boru
Ujrzał swą wybrankę chmurną jak dzień sądu
Nad statkiem w środku burzy, daleko od lądu.
Pyta więc swa panią: „Co ci to kochanie?
Czyż na twe nie jestem każde zawołanie?”
Ona mu odpowie: „Cicho siedź frajerze!
W żadne twoje słowo więcej już nie wierzę!
Gdzie jest twe bogactwo? Złoto i sobole?
Bycie taką szlachtą ja szczerze pier.dolę!
Inne życie tyś mi, kłamco, obiecywał!
Patrz na tą, na tamtą! W luksusy opływa!
Ja jak wół haruję ty się opier.dalasz!
Wszystko na mej głowie, ty nic się nie starasz!
Miałam ja brylować na książęcym dworze
A siedzę w dzikiej puszczy, nikt mi nie pomoże.
Koniec z nami bratku, pakuj już manatki!
Bo ja nie zamierzam wracać do swej matki!”
Rycerz zszokowany wypuścił miecz z dłoni
I bojąc się utonąć w tak wzburzonej toni
Począł słabo gasić pożar w dom zastany
„A więc bym był inny chcesz Skarbie Kochany?
Dobrze! Wszystko zrobię! Pozmywam talerze…”
„Milcz głupcze żałosny! Ja ci już nie wierzę!
Chcę innego życia, ty mnie ciągniesz na dno!
Widzisz ze mną przyszłość? Bo ja z tobą żadną!
Więc ci mówię jasno i zdania nie zmienię:
Od dziś koniec z nami, zapadnij się pod ziemię!”
Próżno prosił, tłumaczył, przepraszał, zaklinał
Bo jak granit twarda stała się dziewczyna
A on czuł jak powoli od takiej wrogości
Serce się wypala i próchnieją kości.
W końcu z klęczek wstawszy kolana otrzepał
I powlókł się do stajni gdzie stała chabeta.
Osiodławszy konia, przywdział miecz i zbroję
I ruszył precz z domu gdzie trudy i znoje
Ale też i szczęśliwe chwile uniesienia
Przeżywał, a teraz, tak bez do widzenia,
Wyrzucony został jak kundel, jak coś złego
Nie wiedząc nawet właściwie co, gdzie i dlaczego.
Więc spojrzawszy jeszcze w jej tak wrogie oczy
Ze swych włości jak pijak chwiejnie się wytoczył.
Obejrzał się przez ramię i westchnąwszy smutnie
Ruszył wolno traktem wiodącym na południe.

[JankielKindybalista85]

Ścieżka poprzez puszczę go wodziła kręta
Aż drogę mu zamknęła polana przeklęta.
W środku chatka stała na wielkiej kurzej łapce.
Błędny rycerz się poczuł jakby był w pułapce.
Wytoczyła się z chaty stara czarownica.
Kurzajek jej setki ozdabiały lica.
Pazury miało babsko jak u behemota,
Na łbie miała czapkę ze zdechłego kota,
Nos haczykowaty kiwał się na boki.
„Widzę, że rycerzu polujesz na smoki?”
„Och nie proszę pani, to pomyłka chyba!
Nażarłaś się stara nieświeżego grzyba
I na mózg Ci padła demencja złośliwa.”
„Matka Cie nie uczyła starszym nie przerywać?!
Więc mordę stul i słuchaj najgłupszy z gówniarzy!
Oto co ci w życiu jeszcze się przydarzy:
Tam gdzieś wszystko zyskał, tam wszystko utracisz
Bo przyjaciel nowy podstępnie cię zdradzi!
Nigdy nie powracaj już więcej w te strony
Jeśli w dupę nie chcesz być wypier.dolony!
I strzeż się psów wyjących na samotnym murze!
Jeśli chcesz dokładniej jeszcze Ci powróżę
Lecz za to rycerzu minetę musisz chlapnąć.”
Aikel na myśl samą w ustach poczuł wapno!
„Pani mi wybaczy lecz bardzo się spieszę
Więc innych sobie musisz poszukać pocieszeń.
Spytaj może o to kiedy listonosza
Gdy emerytury ci przyniesie grosza.
Lecz dzięki za radę, ją pamiętał będę!”
I zaraz zapomniawszy ruszył Aikel pędem.
„W jednym ta starucha, podobna do moru
Miała świętą rację: do mojego dworu
Ani zaś w te strony, nie powrócę więcej!”
Z taką to ideą rycerzyk spiął lejce
I ruszył w te pędy nie patrząc za siebie,
Nie myśląc jaki los mu wypisano w niebie.

[JankielKindybalista85]

Pieśń II o tym jak błędny rycerz Aikel na dwór króla Kraka przybywszy w smutnych dla grodu terminach od smoka wawelskiego miasto uratował tajemnicę nieśmiertelności przy tym zdobywając.

Ruszywszy precz z miejsca gdzie marzenia prysły
Zmierzał rycerz Aikel prosto w stronę Wisły,
W której górnym biegu jak głosi podanie
Mieszkali wtedy bogaci i dzielni Wiślanie.
Grodów mięli dziesiątki, tysiące zaś wojów
I niezliczonych wieśniaków pracujących w znoju.
Krak w stolicy koronę wkładał na swą głowę
A od jego imienia gród zwano Krakowem.
Żyło im się dobrze, lecz od dwóch pokoleń
Miastu bardzo ciężką przyszło znosić dolę.
U stóp wzgórza nad Wisłą, zwanego Wawelem
Nie dość że pochody urządzały cwele
To jeszcze smok okrutny gdzieś w grocie głębokiej
Łypał na gród cały swoim gadzim okiem.
Leże założyła obmierzła jaszczurka
I od tamtej pory żadna miejska córka
Przejść spokojnie nie mogła na spacer pod grotę
Bez obaw, że wraz z głową utraci tez cnotę.
Smok bowiem nie dość że złym ogniem płonął
To był jeszcze bestią okrutnie zboczoną!
Gdy się już zagnieździł tam nad rzeki brzegiem
Krak wyznaczył wojów by ruszyli biegiem,
By gada przegnali albo łeb mu ścięli
A skórę łuskowatą na trofeum wzięli.
Oj wzięli ci oni, ale mocno w dupę
Bo smok począł powietrze wypuszczać zatrute
I dymił i palił i bił pazurami.
Krak na kaźń tą patrząc płakał za murami
Lecz nijak pomóc nie mógł swym dzielnym rycerzom.
Niech czytać zaprzestanie ten, kto nie dowierza
Lecz od dymu, siarki, szponów oraz ogni
Rycerze wszyscy zlegli pozbawieni spodni.
Żyli, lecz padli pokotem zatruci od pyłu
A wtedy smok każdego jął je.bać od tyłu
Kut.asami trzema świecącymi w nocy.
Budzili się rycerze, wołali pomocy
Lecz on im nie odpuszczał i rżnął bez litości
Aż w mieście słyszeli trzask łamanych kości.

[JankielKindybalista85]

Gdy skończył nareszcie i chu.je mu zwisły
Wszystkich martwych wojów zepchnął w wody Wisły,
Uwalił się na brzegu i ukontentowany
Ryknął, że w całym Krakowie zatrzęsły się ściany:
„Widzieliście mą siłę, widzieliście potęgę.
Od dziś każdego męża ostro walić będę
Chyba, że mi miasto zapłaci daninę!
Głodnym jest a żreć mogę li tylko dziewczynę,
Która chłopa w sobie nigdy nie zaznała.
Takie to niewinne mi smakują ciała.
Od dzisiaj po wieki, póki mi się znudzi
Domagam się zapłaty, od was – nędznych ludzi.
Od teraz codziennie u wejścia do groty
Ma czekać dziewica nie wyzbyta cnoty.
Co inne też zjadam ale młodym jeszcze
A młodym się należy wszystko co najlepsze!
I nie liczcie, że mnie jacy rycerze odgonią
Chyba, że który włada moją własną bronią!”
Skończywszy przemowę w jaskimi się schował
Zaś królowi w dzień jeden posiwiała głowa.
I od dnia tamtego zły cień padł na miasto,
Handel zamierał, dobrobyt zaczął gasnąć
I strasznym stał się żywot każdej z młodych panien
Bo dobrze wiedziały co z nimi się stanie.
Która się nie oddała nikomu w alkierzu
U smoka kończyła smutnie na talerzu.
Krak wojska prowadził w dalekie krainy
By dla bestii porywać wciąż nowe dziewczyny.
Smok żarł i żarł co dzień kolejne dziewice,
Wędrowni rycerze wkładali przyłbice
By bestię ubić w heroicznym boju
Lecz każdy kończył bez dolnej części stroju
A potem zerżnięty tonął na dnie rzeki.
Wydawać się mogło, że to potrwa wieki
Aż razu pewnego przy północnej bramie
Pojawił się rycerz w ogólnie kiepskim stanie.
Koń chudy jak szkielet, zbroja zardzewiała,
Miecz tępy jak cep, tarcza w błocie cała.
Najgorsze były rycerza smutne, puste oczy
Jakby w drodze tutaj przez żar piekieł kroczył
Lecz on w podróży jedynie mocował się z żalem.
„Ot błędnym rycerzem, oto kim się stałem!
Obudzić się pora, Życie zacząć nowe
Albo w jakiejś przygodzie stracić durną głowę.
Ona mi została, gdy serce wydarto!
No, ona i ku.tas – ale dosyć żartom!
Słyszałem o tym grodzie, że wielki i syty
A tu wszyscy smutni jakby wyszli z stypy.
A ile tu jest kobiet! Niewiast zatrzęsienie!
Dawniej bym czuł w spodniach pospolite ruszenie!
Wszystkie piękne, młode, wszystkie zapłakane.
Lepiej dowiem się zaraz co tutaj jest grane!”

[JankielKindybalista85]

I poczłapał ospale na wawelskie wzgórze
Sam ani nie wiedząc w jaką pcha się burzę.
Dokładnie w tej chwili gdy na zamek wkroczył
Wyszedł na środek sali przed królewskie oczy
Kurduplowaty młodzik, cały odrapany.
W cechu szewców od dawna był Dratewką zwany
Bo mówiono o nim, że od dziewcząt stroni
Lecz jak nić za dratwą za ku.tasem goni.
Krak by wtedy usłuchał byle jakiej bandy
Bo smok się jął domagać jego córki Wandy,
Która właśnie piętnaście ukończywszy wiosen
Nie chciała do zabawy już lalek czy krosen.
Więc pełen strachu o nią król zdesperowany
Zgodził się na szewczyka tak niezwykłe plany.
„Smok mówił wyraźnie – dowodził Dratewka,
Rzęsami przy tym strzygąc jak tania kur.ewka-
Że z nim wygrać można jego własną bronią.
Czym gadzina walczy? Ogniem oraz wonią!
Mój plan zatem taki: weźmiemy owieczkę
I wepchniemy w bydlę siarki całą beczkę.
Smok na ten posiłek też się połakomi,
Choć woli dziewice, od bydła nie stroni.
Żar i smród poczwarze wnet wykręcą trzewia
Bo że go przejrzałem gad się nie spodziewa!
Ja sam mu to danie pod grotę podrzucę
A ty mi dasz co zechcę gdy tylko powrócę.”

[JankielKindybalista85]

Krak z ciężkim sercem przystał na tą grandę
Bo myślał że ten pedał też chce jego Wandę!
W końcu pańskim gestem lekko dłonią skinął
I szewczyk wyruszył, żeby marnie zginąć.
Na brzegu rzeki chyłkiem podrzucił kebaba
I słuchał jak się bestia do posiłku skrada.
Smok buchnął krótko ogniem i wyciągnął łapy
Wściekły, że mu się podrzuca tu takie ochłapy
Ale że miał chętkę dziś na podwieczorek
Jednym kłapnięciem paszczy łyknął siarki worek.
Nagle poczuł wyraźnie, że coś nie w porządku,
Że go pali i skręca, i świerzbi w żołądku.
Że go ogarnia całego ucisk tak niemiły.
Więc się cały naprężył i pierdnął z całej siły.
Z dupy wyfrunęła gęsta jak mgła chmura
I w jednej chwili osiadła hen na miasta murach.
Od tamtej pory tak jest, że nawet przy wietrze
Kraków ma w Polsce całej najgorsze powietrze,
które mury rozpuszcza, lepi się do okien-
nie bez przyczyny nazwano smród ten straszny smokiem!
Zaś w toku rozwoju pięknej polskiej mowy
Zmieniono ka na gie i już smog gotowy.
Do dziś to powietrze drażni nos i płuca
Bardziej niż zużyta wojskowa onuca
I sprawia że współczesnych porządnych Krakowian
Od rana do nocy boli ciągle głowa.
Morał z tego jedyny i prosty wynika:
Nie słuchaj rad pedała, a zwłaszcza szewczyka,
Który w szoku będąc, że smok został cały
Zdumioną rozwarł gębę i wytrzeszczył gały.
Takiego go właśnie dostrzegła jaszczurka
I już w jego stronę gibko daje nurka.
Pazurami sukmanę drze na nim na pasy,
Już się wysuwają świecące ku.tasy.
Dratewce łzy rzewne spłynęły po twarzy:
Tego zawsze pragnął! O tym zawsze marzył!
Smok niezmiernie tym faktem został zaskoczony,
Że zamiast wyć i błagać człowiek pier.dolony
Mruczeć pod nim zaczął z ogromnej rozkoszy
Zaś z murów gromkie się poniosły głosy.
„Patrzcie na pedała! Patrzcie no na cwela!
Takiego mu się chciało ze smokiem wesela!
Poczwary okrutnej nijak był nie zgładził
Ale zacnie sobie poczyna za to z chu.jem gadzim!”
Smok się zgniewał strasznie, że się szydzi z niego:
„Dowiesz się czym ból jest mój ludzki kolego!”
I je.bał dratewkę przez dobę bez przerwy,
A że miał trzy ch.uje to nie tracił werwy!
Aż śmiechy mieszczan zmienił w bolejącą maskę
I jęli prosić smoka by okazał łaskę!
Ten gdy uznał wreszcie że dzieło gotowe
Szybkim ruchem paszczy chłopcu odgryzł głowę
I cisnął go, jak zawsze, do odmętów rzeki.
Stąd pamięć o Dratewce trwać będzie przez wieki!

[JankielKindybalista85]

W rycerzu Aikelu całe wydarzenie
Stało się natchnieniem, naszło nań olśnienie.
„Wiem jak smoka ubić! Jak gada pokonać!
Jaka jest poczwary najmocniejsza strona?”
I szeptać coś zaczął w ucho króla Kraka
Aż ten zawstydzony na gębie spiekł raka.
Gdy rycerza wysłuchał zarządził wyprawę
Gdzieś na czeską ziemię, hen, aż za Wełtawę.
Pustoszył tam wsie oraz palił grody,
Wszędzie porywając ludzi bardzo młodych.
Aż przywiódł do Krakowa tysiąc chłopów zewsząd
Oraz drugi tysiąc samych pięknych dziewcząt.
Gdy już powrócili, Krak zasiadł na tronie,
I koronę groźną złożywszy na skronie
Rzekł: „Błędny rycerzu przybyły z daleka!
Jeśli nie podołasz kaźń cię wielka czeka,
Po śmierci potępienie oraz hańba wieczna!
Lecz jeśli się nie mylisz i sprawa wszeteczna
Przyniesie wyzwolenie grodowi mojemu
To ma córka Wanda, skłaniam się po temu,
Twą żoną zostanie, ty zaś władcą nowym
Przed którym wszyscy pochylimy głowy.
Lecz póki co idea twoja obrzydliwa
Wstrętem mnie napawa więc Aikelu, bywaj!”

[JankielKindybalista85]

Takie słowo dobre słysząc na odchodnym
Rycerz błędny Aikel ruszył krokiem godnym
Pod smoka pieczarę gdzie nad Wisły brzegiem
Jeńcy z Czech pobrani stali już szeregiem-
Męże w jednym rządku, w drugim zaś niewiasty.
Drogę do jaskini zasłaniały chwasty.
Rycerz przeszedł przez nie myśli mając mroczne:
„Co mi pozostało? Tutaj chyba spocznę!
Życia mi nie szkoda, z tym się pogodziłem
Lecz jeśli wypali akcja, którą wymyśliłem,
No i oczywiście jeśli sam podołam-
Czuł, że ch.uj pod zbroją przyjemności woła.
Wszak do tego dzieła miał talent na miarę-
To smoka zabiję, pognębię poczwarę,
Wieczną chwałę zdobędę, żonę oraz władzę.
Nie ma co żałować! Na pewno poradzę!
Poczekaj potworze! Już ja cię wyj.ebię!”
Aikel pokrzepiony, uwierzywszy w siebie
Ni bez cienia strachu przystanął przed grotą
I krzyknął z sił całych: „Pierd.olona cioto!
nawiązujący do części mechanizmu dźwigniowego służące do wprawiania ich w ruch za pomocą nacisku nogą pomiocie! Przecwelony gadzie!
Wyłaź po dobroci lub zerwiesz po zadzie!
Wyzywam cię na walkę do kropli ostatniej
Krwi albo i spermy, zależy, na co padnie!”
Wyjrzał smok z jaskini zdumiony i wściekły:
„Czyżby cię rycerzu krosty w dupie piekły?
Słoneczko Ci za bardzo pod hełmem przygrzało?
Ni twój łeb ni odbyt stąd nie ujdzie cało!”
Warknął Aikel na to: „Gadaj zdrów do woli
Wyzywam Cię na bitwę kto lepiej pie.rdoli!
Tam stoi tysiąc chłopców – wszyscy są dla ciebie,
Dla mnie tysiąc niewiast. Kto lepiej wyj.ebie?
Czy ty czeskie rowy czy ja me kochanki?
Twoją bronią wygram! Stawaj gadzie w szranki!”
I wyjął ze spodni swe narzędzie grzechu.
Bestia się aż w spazmach zwinęła ze śmiechu.
„Tym chcesz ze mną walczyć? Tą bladziutką glizdą?
Jak tym chcesz poradzić z jakąkolwiek piz.dą?
Spójrz na mnie nieszczęsny! Ja mam aż trzy chu.je.
Gdy rucham jednego, tysiąc mężów czuje!
Każdy na metr długi i na pół szeroki,
Rogi, guzy, łuski – jam jest smok nad smoki!
Lepiej po dobroci wypnij szybko dupę
To dostaniesz buzi zanim padniesz trupem!”
I jął chu.jami machać przed twarzą rycerza
Lecz ten stał niewzruszony bo wiedział, gdzie zmierzał.
„Wpisz to do swojego, gadziego słownika:
Nie rozmiar ma znaczenie, liczy się technika!”

[JankielKindybalista85]

I to powiedziawszy skoczył błędny Aikel
Do pierwszej z brzegu panny by rozpocząć walkę.
Złapał ją za dupę, zgiął by się wypięła
I wbiwszy mocno w ci.pę przystąpił do dzieła.
Ruchał ją głęboko i w miarowym rytmie
Aż wprzód cicha panna jak nagle nie ryknie:
„Och tak! Tak właśnie! Rżnij mnie zacny panie!
Dotąd nie wiedziałam co znaczy je.banie
Aż ciebie nie poczułam teraz, cała w trwodze.
Błędny mój rycerzu. Och tak! Ja dochodzę!”
I wić się poczęła, wrzeszczeć w niebogłosy,
Aik chędożyć przestał, chu.ja wstrzymał ciosy,
Odrzucił w kąt pannę, do następnej ruszył.
Po drodze chusteczką kut.asa osuszył
I znowu zaczął je.bać a dziewka po chwili
Tak jak i poprzednia w spazmach słodko kwili.
Smok prędko zoczywszy, że to nie przelewki
Dopadł do najbliższej chłopięcej ku.rewki
Ku.tasy naprężył, ogniem zionął z pyska
I za chwilę siarką w dupę jeńca tryskał.
Zrzucił go do rzeki, złapał następnego
Tym razem używszy ku.tasa drugiego.
Buchnął dymem widząc, że na nic wysiłek
Bo Aikel już dziewiątej jął obrabiać tyłek.
Wszystkie krzyczą, płaczą, wszystkim się wydało,
Że ich nie je.bano taką zręczną pałą.
Smok więc spiął się w sobie, podwoił wysiłki.
Tuzinami pękały biedne męskie tyłki.
Gdy doszedł do setki lekko już zdyszany
Aikel dwieście siedemnastą brał w miłosne tany.
Tej widać nie było dosyć tej rozkoszy
Bo gdy rycerz błędny ją do końca doszył
Złapała go jak w kleszcze i puścić nie chciała
Że aż mu w jej szparze posiniała pała.
Smok widząc rywala problemy techniczne
Tempo mu narzucił zgoła heroiczne
I nim Aik uwolnił wreszcie przyrodzenie
Gad finiszem szybkim objął prowadzenie.

[JankielKindybalista85]

Potem szli łeb w łeb bite trzy godziny
Aż ku.tas środkowy chutliwej gadziny
Oklapły, wygięty, podobny do miazgi
Zwinął się, poczerniał po czym wybuchł w drzazgi!
Pierwszy raz smoczysko czuło przerażenie
Bo i pierwszy smok w historii stracił przyrodzenie!
„Nic mi to – pomyślał – jeszcze dwa zostały.
Dadzą sobie radę z tą parodią pały!” -
Z pogardą niezmierzoną spojrzał na rycerza,
Co ku dziewce sześćsetnej niezachwianie zmierzał
Nie pokazując po sobie ni cienia wysiłku.
Przy kolejnym wypiętym ukląkł damskim tyłku
I znów jął je.bać wartko, znowu dziewczę piszczy.
Obok smok kolejne włochate dupsko niszczy.
I tak przez godzinę, dwie, trzy, wreszcie cztery.
Raz jeden prowadził, raz drugi brał stery.
Osiemset trzynaście do ośmiuset jeden!
Tu osiemset pięćdziesiąt, tam pięćdziesiąt siedem!
Pot rzęsisty Aikelowi wystąpił na skronie,
Blizna mu na czole żywym ogniem płonie.
Aż wreszcie kolejną zerżnąwszy niewiastę
Ruszył w stronę Wisły wymachując chwastem
I w chłodnych wodach ch.uja zanurzył starannie.
Para buchła w niebo jakby byli w saunie.
Smok ryknął radośnie, płomień puścił z pyska.
„Czuję, że godzina triumfu mego bliska” –
Rzekł dymając męża w kolorowym swetrze.
Nagle drugi ku.tas wyleciał w powietrze!
Z gniewu i boleści zawyła gadzina!
„Nic to! Wszystko dobrze. Ostatni wytrzyma!”
Dwoma wszak odbytów porządnie wypieścił
Jeśli dobrze liczył: dziewięćset czterdzieści!
Do końca mu została ofiar jedna kopa.
„Cóż to dla mnie, smoka, sześćdziesięciu chłopa?”
Rycerz błędny tymczasem wróciwszy znad wody
Z dziewięćset trzydziestą rozpoczynał gody.
I je.bali dalej, lecz wolno, nieskładnie.
Na murach Krak czekał, który wreszcie padnie.
Podobni coraz bardziej byli sinym trupom,
Każdy coraz słabiej ruszał już swą dupą.
Aikel gubił kontakt, tracił dziesięć sztosów,
Coraz bardziej bał się swoich przyszłych losów.
Zmuszał siebie w myślach: „J.eb, bo gdy opadnie
To w odmętach Wisły skończysz jak muł na dnie.”
Naprężywszy ciało siłami ostatnimi
Tempo zwiększył, przyśpieszył, i wyrównał wynik!

[JankielKindybalista85]

Bestia, też zmęczona, puszczała dymu słupy
Z rozgrzanej jak w piecu, przepoconej dupy
Lecz na moment nawet nie odpoczywała
Wbijając się z plaskiem w blade, ludzkie ciała.
Gdy mieli na liczniku obaj dziewięć–dziewięć-osiem
Smok zawył znienacka, z bólem wielkim w głosie:
„Tchu mi już brakuje! Ja się chyba duszę!”
I mu się na strzępy rozdarło podbrzusze.
Padła bestia na wznak ledwo jeszcze dysząc.
Rycerz rżnięcie przerwał, zaskoczony ciszą.
Z ulgą oraz triumfem spojrzał na potwora
I pomasowawszy spuchniętego wora
Wydał okrzyk triumfu, słyszany aż w górach.
Wyżej się cieszyli mieszczanie na murach,
Aikel obolały podszedł zaś do smoka,
Zajrzał w głąb gadziego, gasnącego oka
I już miecz unosił by bestii ściąć głowę
Gdy ta zaszczyciła go ostatnim słowem.
„Zwyciężyłeś chłopie, choć to niepodobna.
Takie męstwo w lędźwiach – rzecz nagrody godna.
Kto smoka pokona musi mieć profity.
Niewielu się udało, tysiące padły przy tym.
Zatem tak jak Zygfryd z Pieśni Nibelunga
I ty poznasz sekret dobrego bunga-bunga.
Oderżnij mi jaja i zjedz z nich omlety
A siły życiowej ci dadzą kobiety.
Za każdą, której dostarczysz przyjemności dużej
Będziesz żył rycerzu o cały rok dłużej.
Sprawa zatem prosta: w ilości i jakości
Chędożenia klucz jest do nieśmiertelności!
Jeśli czynił będziesz jak dotąd wszetecznie
To, smoków pogromco, żył ty będziesz wiecznie!
Lecz jeśli się komu dasz wyj.ebać w odbyt
To umrzesz natychmiast! Nie pomogą modły.”
Tu obmierzła bestia swe ślepia zamknęła
Aikel zaś ochoczo zabrał się do dzieła.

[JankielKindybalista85]

Odrąbał smoku głowę, uciął mu też jaja
I już zmierzał do grodu, gdy wtem na rozstajach
Patrzy: tam czekają jeszcze dwie dziewczyny.
„Nasz drogi rycerzu, dzielne twoje czyny
Sprawiły że się w nas żądza strasznie dzika sroży.
Racz i nas Aikelu jeszcze pochędożyć!
Czy tylko dlatego, żeś już bestię spłoszył
Mamy sobie odmówić tak wielkiej rozkoszy?
Nie nasza to wina żeśmy są ostatnie!
Jak inne w walce z smokiem, nas też zerżnij ładnie!”
„Moje miłe Panie! – rzekł rycerz łaskawie-
Prawda, w swych roszczeniach wy jesteście w prawie!
Od niemal tysiąca nie czujcie się niższe,
Ja was ponad tamte solidnie wywyższę.
Bo tamte z obowiązku jedynie rypałem
A w trójkącik z wami wejdę całym ciałem
Tylko i wyłącznie dla swej przyjemności.
Ukoi was mój miecz i inne ruchomości.
Po słońca zachodzie i w mojej komnacie
Wszystko co najlepsze posłusznie mi dacie!”
I wieczorem późnym tak się właśnie stało.
Umysł nie ogarnie co potrafi ciało!
Nie ma dla mężczyzny równie słodkiej gratki
Co trójkąta chcące dzikie nastolatki
Nie bojące się żadnych nowych propozycji,
Chcąc kombinacji zaznać każdej, i pozycji.
Gdy uradowane poszły sobie precz
Aikel miał na względzie jeszcze jedną rzecz.
Przenośną wyciągnął z swych juków patelnię,
Rozbił smocze jaja w worze tkwiące szczelnie
I nad paleniskiem szybko ugotował.
„Ot, nieśmiertelności kolacja gotowa!”
Na zydlu za stołem zasiadłszy okrakiem
Zeżarł swój posiłek z solą i ze smakiem.
I poczuł od razu jakby cale ciało
Sterczącym i sztywnym kut.asem się stało.
Poczuł moc w sobie. Chęć życia, je.bania!
I już nie żałował dawnego rozstania
Bo pier.dolić panny pragnął znowu nowe.
„Lecz co teraz z królem? Co z Wandą? Krakowem?
Jutro mi na głowę chcą włożyć koronę,
I tą małolatę dać za miłą żonę.
Może by to nawet i ciekawe było,
Władało by się mądrze, dobrze pie.rdoliło!
Piętnastoletnie ciało na użytek własny.
Rozepchałbym trochę ten tyłeczek ciasny.
Ale żeby się żenić? Gra świeczki nie warta!
Na świecie ładniejsza jest pewnie co czwarta!
I każda jest chętna, to kwestia techniki.
Baba się rwie do seksu choć robi uniki
Żeby zaś przypadkiem nie wyszła na szmatę.
A gdy nikt nie patrzy pierwsza zrzuca szatę!
Za gród wszawy i żonę oddać wieczne życie?
Szukajcie frajera!” – i zniknął o świcie.

[JankielKindybalista85]

Król Krak gdy tylko się o tym dowiedział
Na zawał padł z tej hańby, na tronie, gdzie siedział.
Rządy po nim wzięła jego córka Wanda
Ze smutku pokręcona jakoby girlanda.
Nie mogąc zgasić Aikelem żaru swego ciała
Biedna ta dziewica szybko zwariowała.
Odrzucała z pogardą wszystkich zalotników,
Noce jej mijały wśród szlochów i krzyków:
„Jeśli ja nie mogłam dostać właśnie jego
To za smokobijcę nie chcę już żadnego!”
Aż dnia ponurego tam gdzie rzeka skręca
W wodę się rzuciła bo nie chciała Niemca.
O jednym jeszcze tylko żeby być dokładnym
Wspomnieć musi skryba by tekst ten był ładny:
Że po śmierci smoka te jego ofiary,
Które na dno rzeki odeszły na mary
Odrodziły się w postaci barwnych smoczych duchów
I od tamtej pory woda drży od ruchu
Zawsze gdy na Wiśle w pewną noc czerwcową
Ku pamięci się robi imprezę plenerową
I Krakowianie liczni jeden raz do roku
Znów się patrzą z murów na Paradę Smoków.
I tak to nici mitów dziwacznie się przędą
Że i rycerz Aikel wnet stał się legendą.

[JankielKindybalista85]

Pieśń III o tym gdzie błędny rycerz Aikel bywał i kogo chędożył na przestrzeni wieków oraz o tym że kryzys wieku średniego dopada nawet nieśmiertelnych.


Świat zaczął dorastać, zmieniały się czasy.
Pogańskie bóstwa znikły, ścięto święte lasy.
Wychodziła Europa ze swych wieków ciemnych
Choć ludzie, jak dawniej, zostali nikczemni.
Powstawały państwa, znikały plemiona,
Dupczył mąż na boku i zdradzała żona.
I nieubłagane Ojca Czasu tryby
Ludzi i narody chwytały w swe dyby.
Jeden tylko człowiek miał to wszystko w dupie
Bo dzięki bajecznej, z smoczych jajec, zupie
Niemal pół milenium jeździł już po świecie,
Raz jak cygan biedny, raz w złotej karecie.
Jedno tylko nigdy w nim się nie zmieniało:
Nowej ci.pki głodne nieśmiertelne ciało!
Błędny rycerz Aikel, bo to o nim mowa
Zawsze pierwszy był tam, gdzie dziewica nowa
Z przestrachem i nadzieją odkrywszy swe chucie
Zapragnęła wreszcie bujnąć się na drucie!
Gdy już ją wprowadził w rozkoszy arkana
Wkładał spodnie na zad i uciekał z rana.
Wielki problem tutaj miewają skrybowie
Bo jak było dokładnie nikt już się nie dowie
Albowiem z nielicznych wiarygodnych źródeł
Wiemy tylko tyle: nie cierpiąc na nudę
Aikel w różne szpary zwykł zapuszczać pędy
Tu i ówdzie czasem wchodząc do legendy.

[JankielKindybalista85]

Zatem po kolei: raz słyszano o nim
Że ledwie królewskiej umknąwszy pogoni-
Nie wiadomo za co wtedy był ścigany.
Pewnie za szlachecki jaki kwiatuszek zerwany-
Wpadł na bezczelnego do komnat królowej
Z krzykiem: „Dobra Pani! Uratuj mą głowę!”
I pod jej łożem czekał przez cztery miesiące
Aż paryskich rycerzy głowy zbyt gorące
Zajęły się znowu największą atrakcją
Francuskiego wojska – zaś kapitulacją.
Spędzając z Aikelem aż tak wiele czasu
Królowa wśród ciemnego znalazła się lasu
Występnych rozrywek i swawolnych zabaw.
Do tej pory kobieta cnotliwa i prawa
W ku.rwę babilońską prędko się zmieniła
I każda igrca z chu.jem stała się jej miła.
Raz jeden się wzburzyła kiedy pyta tłusta
Nachalnie zaczęła pchać się prosto w usta.
Aikel na to mówi: „to nie rzecz obrzydła!”
I wylizał jej szparkę gładko i bez mydła.
Więc wdzięczna za rozkosz wzięła w usta faję.
I od tamtej pory, tak to się wydaje
Ta oto zabawa, nie każdym miła gustom
Poczęła być zwana miłością francuską.
Innym razem ponoć, gdy bywał w Arabii
Jemu prawie cnotę asasyni skradli
Kierowani mroczną swą chucią pedrylską.
Wyru.chania w dupę było bardzo blisko.
Uciekłszy na latającym, wzorzystym dywanie
Prawie się poznawszy czym męskie je.banie
Co by oznaczało śmierć natychmiastową
Na szczęście z całymi i dupą i głową
Udał się nasz rycerz do miasta Damaszku,
Którym rządził sułtan o uschniętym ptaszku.
Gdy się Aikel zwiedział o tej przypadłości
Do jego haremu chciał się dostać w gości
I ponoć czarami uśpił czujne straże
By niedorżniętym hurysom siebie ponieść w darze.
Młodziutkie czarnulki odziane w muśliny
Chwilę tylko grały porządne dziewczyny.
Każdej rozjaśniała się posępna mina
Gdy aikelowego moc poczuła dżina.
Pocierały go tak wszystkie jak lampę magiczną,
Że rok mu jaja świeciły poświatą prześliczną.
I siedział tam Aikel podobno tygodnie
Setkę żon sułtana je.biąc bardzo godnie.
Ten tabun Turczynek dzielnie brał na bata
Właśnie gdy ruszała na pogan krucjata.
Pisząc tę historię więc innymi słowy
Został błędny Aikel rycerzem krzyżowym.

[JankielKindybalista85]

Gdy mu niewyżyte się znudziły Aishe
Rzucił je bez słowa, ruszył w kraje dalsze
I w mglistej Brytanii, jak głosi baśń znana
Wydu.pczył Izoldę i pobił Tristana.
Kiedy indziej w Weronie, na balkonie słynnym
Znieprawienia Julii podobno był winnym.
Potem z wikingami po morzach żeglował,
Razem z nimi w klasztorach gwałcił i rabował-
Przede wszystkim gwałcił, i to nie do końca
Bo mu mniszki dawały się nadziać na bolca
Zupełnie dobrowolnie, bowiem żądzą chore
Rwały się by opuścić swą klasztorną norę.
Taki był w tym dobry że było mu dane
W końcu tych wikingów zostać kapitanem!
Aż w sztormie zatonął ten drakkar Aikela.
Ten się po dnie morskim trochę poniewierał
Skąd, jak mówią sagi skandynawskich bardów,
Jako nieśmiertelny przybył do Asgardu.
Stamtąd go za chwilę Loki razem z Thorem
Na pysk wywalili ze skopanym worem.
I była tego prosta doprawdy przyczyna
Gdyż rycerz wyje.bał tam żonę Odyna!
Jeszcze kiedy indziej w mieście Akwizgranie
Z cesarzem się założył, któremu dłużej stanie.
Gdyż niemiecki władca, słynący z jurności
Olśnić chciał potęgą zagranicznych gości
I godnym się stać następcą Karola Wielkiego,
Którego tak nazwano podobno dlatego,
Że czas jego rządów był taki radosny
Lecz i ch.uja ciosem umiał łamać sosny.
Jak jest powiedziane w o Rolandzie pieśni-
Niech sprawdzi, kto nie wierzy, że kronikarz nie śni-
„Karol walił mocno!” Cesarz chciał tak samo
Więc zaimponować postanowił damom.
Stał mu ku.tas zatem równe dwa tygodnie.
Aikel się uśmiechnął po czym ściągnął spodnie
I gdy już smętnie oklapła cesarska buława
On jeszcze przez miesiąc gromkie zbierał brawa
Stojąc na baczność jak papieski Szwajcar,
Na pohybel Niemcom dumnie prężąc jajca.
Cesarz został wyśmiany i właśnie dlatego
Aikel zakaz otrzymał wjazdu do Świętego
Cesarstwa Rzymskiego Niemieckiego narodu.
Wiele Niemek przez to uniknęło godów
Z tym jurnym słowiańskim choć błędnym rycerzem
A ponoć w tych czasach- choć ja w to nie wierzę-
Z wielkiej urody słynęły niewiasty germańskie.
Dziś im po niej zostały jeno żarty chamskie.

[JankielKindybalista85]

Następnie nasz Aikel ponoć w Kopenhadze
Tamtejszą syrenkę stawił na swej wadze
Lecz szybko ten romans doczekał się krachu
Bo on nie cierpiał stamtąd rybiego zapachu.
I tak to się pojawiał, raz bliżej raz dalej
Wszędzie erotyczne wzbudzając skandale.
W Pradze i Wenecji, w Konstantynopolu
Lecz przez większość czasu: szukaj wiatru w polu.
Aż kiedyś w Toledo, powróciwszy z randki
Od lekko wąsatej hiszpańskiej infantki
Uwalił się na łoże, zbił raz jeszcze konia,
Wydoił dzban piwa i z dłońmi przy skroniach
Pozwolił się ponieść rozmyślaniom nocnym,
W których każdy facet bywa czasem mocny,
I wtedy siebie smaga, tak szczerze po prostu
I zawsze się ocenia waląc prosto z mostu.
„Tyle lat minęło, ja mam wciąż trzydzieści,
Połowę niewiast świata żem chyba wypieścił
I na co to wszystko? Co po mnie zostanie?
Niekończące się nigdy nowych c.ip je.banie!
Wszystkiem kraje poznał i wszystkie języki,
I wszelkie łóżkowe możliwe wybryki.
Jeśli się w przyszłości zjawi Casanova,
Lub de Sade jaki to mogą się schować
Przy mym w tym temacie wielkim doświadczeniu.
A jednak się czuję jakbym żył w więzieniu.
Cóż z tego, żem poznał niewiasty ogniste?
Wszak wszystkie podobne – cycki, dupę, pi.zdę
Oraz siano w głowie mają takie same
Bez względu na język jakim są nazwane,
Bez względu na miasto czy kraj pochodzenia.
Choć mijają lata kobiecość się nie zmienia!
Każda chu.ja głodna oraz o nim plotek,
I każda chce grać świętą choć w blasku błyskotek.
By poznać co w niewieście jest zaś najważniejsze
Trza rozmawiać, żartować, czasem pisać wiersze,
I czas jej poświęcać zrozumieć ją pragnąć.
I się pokazuje, że to całe bagno
Tej płytkiej, rozwiązłej, lecz słodkiej tępoty
Często piękno skrywa mądrości i cnoty.
Jeno ja nic nie wiem o żadnym z tych przypadków
Bo na każdy patrzę przez pryzmat pośladków
I te dziewki wszystkie li jedynie je.bię.
Można też powiedzieć: pomagam w potrzebie
Bo same chcą to daję, potem szybko znikam
I nic nowego kompletnie z tego nie wynika.
Czas już mi porzucić chędożenia dzieło
I tam wrócić wreszcie gdzie to się zaczęło.
Może mi się uda w swym kraju rodzinnym
Odnaleźć sens życia, taki albo inny!”

[JankielKindybalista85]

I tak właśnie zrobił lecz w drodze do celu
W każdym napotkanym popasał burdelu
Bo choć może i Aikel sens życia zagubił
To ch.uj jego nadal dupczyć bardzo lubił
I nigdy nie odpuścił żadnej chętnej szparze
Czy by ją zapoznał w klasztorze, czy barze
Bowiem ten prawdziwy gentleman średniowieczny
Za czyn ze wszystkich najbardziej niegrzeczny
Uważał pomocy odmówić kobiecie,
Której żądze gniecione były w tamtym świecie
Przez kościół potężny i męski obyczaj,
Które w swej głupocie do dziś tkwią zazwyczaj.
Nie zdziwią czytelnika zatem takie wieści
Że Aikel do Polski jechał lat czterdzieści
W czasach gdy z Kastylii na dobrej chabecie
I w ćwierć roku dotrzeć można było przecie.
W tym czasie gdy jechał podłe Tatarzyny
Palili wsie i miasta, i kradli dziewczyny,
Tak cnotki jak burdeli zręczne pracownice
W tym kraju rozdartym na różne dzielnice
Gdzie piastowscy książęta w swej wielkiej tępocie
Przyszłość kraju topili w intryg krwawym błocie.
Aż wreszcie błędny Aikel wrócił do Krakowa
I tu się rozpoczyna znów legenda nowa.