Tulpa jest ciekawym zagadnieniem- Tworzenie drugiego człowieka w głowie. Rok temu próbowałem, ale przestałem. Nie z powodu braku sukcesów- z powodu sukcesów, wystraszyłem się jak zrozumiałem że to już nie są żarty. Według teorii ludzi z tamtego forum moja tulpa ciągle siedzi w samotności. Z teorii wygląda że to ciekawa sprawa- tworzysz w głowie drugiego człowieka, przez co możesz patrzeć na sprawy z różnych punktów widzenia. Jednak wejdźcie na to forum i poczytajcie. Nie chcę przeklinać, ale tu nie da się inaczej- tam są sami pokurwieńcy! I teraz pytanie czy od tulpowania im się w głowie pomieszało, czy są popieprzeni, więc nie mają kolegów, więc robią sobie w głowie. Tak samo pokurwieni są ludzie, którzy "dopiero zaczynają, jeszcze nie mają tulpy", więc pewnie to drugie, ale bycie w tej samej grupie co tacy wariaci nie jest fajne. A co wy o tym myślicie?
Tulpa” to tybetańskie określenie dotyczące stworzeń, które powstały w duchu, a później poprzez mocną wiarę i wizualizację naprawdę zaczęło istnieć. Nie chodzi tutaj o to, by wpływać na ludzi poprzez mity i legendy, którzy znajdowaliby się w czymś na podobieństwo halucynacji i widzieli to samo zwierzę. Tulpa powstaje zazwyczaj świadomie w głowie jednego człowieka lub też w grupie osób. Rozchodzi się tutaj o bardzo realne, fizycznie żyjące organizmy, które zaczynają prowadzić swoje własne życie. Te stwory stają się silniejsze im więcej osób w nie wierzy, a trudniej jest się je pozbyć niż stworzyć.
Jedną z znakomitych uczonych w dziedzinie zjawiska Tulpa była Alexandra David-Neel w 1868 roku urodzona w Paryżu. Była nieustraszoną podróżniczką, pisarką i naukowcem, która podróżowała po całej Azji, zazwyczaj pieszo.
W ten sposób poznała i praktykowała wschodni mistycyzm przez filozofię, techniki zmiany świadomości, aż do nauk buddy. Studiowała u indyjskich mnichów, w północnej Afryce została praktykującą muzułmanką i zajmowała się Koranem, cztery lata spędziła w jaskini z mnichem aby nauczyć się tybetańskiego spirytyzmu, i była pierwszą kobietą z zachodu, której pozwolono wejść do tybetańskiej stolicy Lhasy, która była jeszcze wtedy „zakazanym miastem” Tybetu. Jej niepohamowana rządza wiedzy w końcu doprowadziła ją do śmierci w roku 1969, miała wtedy 101 lat.
Pewien element tybetańskiej kultury zainteresował szczególnie Alexandrę David-Neel. Było to zjawisko Tulpa, pomysł, który pozwalał stworzyć fizyczną, prawdziwie żyjącą istotę poprzez wymysł w swym duchu. Jak wszędzie jej ciekawość się przebudziła i podążyła nie łatwą drogą by zrozumieć ten fenomen, czytała książki na ten temat, a inaczej całkowicie się poświęciła temu tematowi. Była pewna, że może zrozumieć ten fenomen i tak długo go studiowała, aż sama wytworzyła taką postać. Więc pomyślała sobie w duchu o małym, „okrągłym mnichu. Mnich był miły, przyjazny, niewinny, była taki dobry, że dobrym nie można było być. Starała się coraz bardziej go wizualizować, coraz więcej o nim myślała i coraz więcej poświęcała czasu na kształtowanie go, aż w końcu mogła go zobaczyć w realnym świecie. Już nie istniał jako duchowy obraz w jej głowie, ale jako żyjące stworzenie, był tak samo realny jak reszta otaczającego nas świata do którego zresztą od teraz należał.
Im więcej nad nim pracowała tym widoczniejszy się stawał. Dla jej nieszczęście mnich w niedługim czasie mógł być niezależny. Mnich w końcu sam zaczął myśleć i stawać się bardziej realnym mimo niezgody kobiety. Po kilku tygodniach ludzie z jej otoczenia, którzy nie mieli pojęcia o jej tulpa-eksperymencie, zaczęli ją pytać kim jest ten mały człowiek, którego coraz częściej z nią widywano. W końcu David-Neel stwierdziła, że mnich coraz bardziej się kształtuje i zamienia jej świadomość na swoją. Mały, okrągławy mnich rozrastał się coraz bardziej i bardziej, aż stał się szczupłym i silnym człowiekiem, był przeciwieństwem pierwszego obrazu, był ciemniejszy, bardziej zły i stwarzał większe zagrożenie. Kobieta uświadomiła sobie, że to co pochodzi z jej umysłu stało się za bardzo złe i samodzielne. Musiała podjąć odpowiednie kroki by albo pozbyć się mnicha, albo żeby go osłabić i zamknąć z powrotem w swojej głowie. Tulpa jednak przeciwstawiał się jej gdyż myślał, że ma już własną świadomość. Miesiąc tej samej koncentracji, która go stworzyła, był niezbędny by się go raz na zawsze pozbyć. Po tym procesie jej zdrowie uległo błyskawicznemu załamaniu, i jak ta mała ciemna postać mogła sama zostać zgładzona.
Alexandra David-Neel
Jeśli masz trudności sobie wyobrazić, że można coś stworzyć za pomocą samych myśli to powinieneś pomyśleć, że to wszystko co stworzyli ludzie najpierw istniało jako myśl. I jeśli w to wątpisz jak mocne mogą być planowane myśli i uczucia, to zgromadź kilku przyjaciół w jednym pokoju i poproś ich o skoncentrowanie się na jednym z uczuć i przedstawić je na zewnątrz. Opuść pokój na kilka minut, by grupa mogła się zdecydować na uczucie i całą energię skoncentrować na tym uczuciu. Będziesz zaskoczony, jak szybko zdołasz rozpoznać to uczucie i jak ono wpływa na Ciebie, negatywnie czy pozytywnie. Tulpa są bardzo podobnymi i silnymi stworzeniami, utworzone myśli i emocje, które się z czasem przybierają fizyczną postać. Im więcej myśli i wiary się inwestuje w tego tulpa, to tym bardziej stają się realni. Gdy zaczną prowadzić swoje własne życie, i nie są uzależnione od czyichś myśli, to wtedy nie istnieją dalej w świecie duchów, ale są realne. Wtedy nie jest łatwo trzymać ich pod kontrolą, a pozbycie się ich też nie należy do prostych rzeczy.
Yeti z Himalai jest dobrym przykładem tulpa, poznany przez mity i legendy, a później ożywiony poprzez szerzącą się po całym świecie bojaźń przed nim. Jego odciski stóp były wiele razy widziane, ale nawet gdy schodził poniżej 300 metrów nie udało się uwiecznić go na filmie. Tubylcy z Himalai wierzą mocno w istnienie Yeti i w to, że może znikać i pojawiać się tak samo jak mnich Alexandry David-Neel. Potwór z Loch Ness też jest przykładem tulpa. Ci, którzy wierzą, że widzieli diabła w prawdziwej postaci tworzą własnego tulpa rozmyślając o nim i nadając mu kształtów przez częste myślenie o nim. Ten stwór zaczyna nas terroryzować, ale nikt poza nami nie jest temu winien.
To znaczy mój sukces to też za dużo powiedziane- przytuliłem moją sani, a ja poczułem błogość. Napisałem o tym na forum, powiedzieli ze ich tulpy tez tak reagują na przytulanie. Po tym zrezygnowałem. Więc to nie ściema, o tym mogę zapewnić. Co to dajmon? Słyszałem o tym właśnie na tulpa-forum, ale już nie pamiętam. Dzięki zak, taki własnie był cel tego tematu- ostatnio przyszło mi do głowy , by spróbować jeszcze raz, więc szukam u was czegoś co mnie zniechęci/co zabije ten głos rozsądku błagający bym tego nie robił, a z ludźmi których znam w realu wolałbym o tym nie mówić bo jeszcze wezmą mnie za wariata. Ale jednak zjawisko mnie bardzo interesuje- czy jednak tulpa musi być zła? Jeśli jest tylko naszym mentalnym dzieckiem to nie, ale jeśli(jak twierdzi wielu ludzi) to demon wezwany przez nas i podszywający się pod tulpę(która nie istnieje)? Za pierwszym razem sprawdzałem czy to prawda, a byłem pewny że nie. Ale teraz jak wiem że to prawda, to czy warto się w to bawić? Antilion- z chrześcijańskiego (i w ogóle z poglądów wywodzących się z judaizmu) punktu widzenia to demon, ale ja nie jestem chrześcijaninem. Hmmm. No i jeszcze jedno- nawet jeśli to nie jest nic złego, to czy warto?
Nie warto. Chyba, że chcesz skończyć w niezbyt wygodnym kaftanie i łykać codziennie kolorowe tabletki podawane przez pielęgniarkę w szpitalu psychiatrycznym.
Fajnie by było jakby jakiś psychiatra się wypowiedział na ten temat- bo z jednej strony gimbusy jeszcze bardziej popieprzone niż inni w ich wieku, które mówią że to samo dobro i nie ma nic wspólnego ze schizofrenią, a z drugiej strony ludzie starsi i mądrzejsi od tych pierwszych,ale tak samo kompetentni w kwesti ludzkiej psychiki, którzy mówią że to schizofrenia. Ciężko którymkolwiek zaufać.
Na 1 mózg przypada 1 osobowość i lepiej, żeby tak zostało. Serio wyobrażasz sobie życie z jakimś wytworem wyobraźni chodzącym w okół Ciebie i nawiązującym z Tobą rozmowę, bo ja nie.
wtedy w chwilach kiedy naprawdę chcesz zostać sam, pobyć w ciszy i spokoju jest to niemożliwe, bo ciągle jest przy tobie coś. już przez samo to można zwariować.
zadaj sobie pytanie PO CO ci to? można samemu nauczyć się patrzeć na sytuacje pod różnymi kątami, ja tak umiem. spróbuj "wczuć" się w drugą, odmienną osobę, nie trzeba jej tworzyć.
Takie otwieranie swojego umysłu może wpuścić do niego coś niepożądanego. Tobie się wydaje, że tworzysz sobie swoją tulpę w swoim wyizolowanym świecie, a w rzeczywistości wszystko może się do niego wślizgnąć i za taką tulpę się podawać... o ile w ogóle tulpy w jakimś odsetku głównie się z tego nie składają, bo jak się czyta to forum, to sory, dziewczyna na przykład pisze, że nie boi się mrocznych cieni, które czasami widzi, bo ją tulpa uspokaja, tutaj można się zacząć domyślać czym ta tulpa jest i nie jest "jej" wytworem tylko czymś co użyło jej otwartego umysłu jako furtki do znalezienia się w jej otoczeniu i dobrych intencji bynajmniej nie ma xP Jeszcze jak się przegląda to forum to można znaleźć poradniki jak dać tuplie przejąć kontrolę nad sobą, no po prostu super, tulpa przejmuje kontrolę, dokonuje na tobie "samobójstwo" i ona nie znika tylko okazuje się być istotą, która się żywi energią życiową i się zaczyna stołować. Endless approval from me
co tu się dzieje w tym temacie ;o słyszałam kiedyś o tulpach ale w sumie mnie to śmieszyło
jak miałam jakieś 5 lat miałam zmyśloną przyjaciółkę Anię do której gadałam i się z nią bawiłam, ale chyba tak to jest jak było się ciągle chorym dzieckiem które siedziało całymi dniami u babci zamiast w przedszkolu ;p
_________________ Gość
Sztuczna pochwa pod kątem 90 stopni przymocowana do czegoś, i rucham i jem
jak miałam jakieś 5 lat miałam zmyśloną przyjaciółkę Anię do której gadałam i się z nią bawiłam, ale chyba tak to jest jak było się ciągle chorym dzieckiem które siedziało całymi dniami u babci zamiast w przedszkolu ;p
Jak czytasz, że te dzieciaki się zastanawiają nad braniem psychotropów żeby wzbudzić ich kontakt z tulpami, to przychodzi Ci na myśl, że to chyba nie jest nic podobnego
EDIT:
O, nawet mają o tym paragraf
Cytat:
1.4.10 Wymyslony przyjaciel
Bardzo czesto pojawia sie zarzut, ze tulpa jest wymyslonym przyjacielem na wzór tego który posiadaja dzieci. Jest to błedne podejscie. Wymyslony przyjaciel jest zalezny od uwagi dziecka. Nie zrobi nic z własnej woli, nie poruszy sie, nie pomysli oraz nic nie powie. Wymyslony przyjaciel dopiero przy odpowiednim podejsciu do niego moze zostac przekształcony w tulpe.
Nie możesz pisać nowych tematów Nie możesz odpowiadać w tematach Nie możesz zmieniać swoich postów Nie możesz usuwać swoich postów Nie możesz głosować w ankietach Nie możesz załączać plików na tym forum Możesz ściągać załączniki na tym forum
