pójdziesz na studia a tam same dziewicze wąsiki w polarach oszczędzające na wszystkim i co wtedy:D
już w liceum sobie tak wmawiałem (profil mat-fiz), co się okazało? że są tam sami fajni, normalni ludzie, do których od 1,5 roku nie potrafię się dostosować
1. nie uważaj za priorytet "zaruchania" jeśli chcesz być bardziej pewny siebie
2. większość ludzi w twoim wieku nie rucha, ewentualnie dopiero zaczyna, więc nie wiem czemu tak się tym martwisz
Moja miłość świetnie to ujęła
Nawet w moim wieku sporo chłopa "ma ten stan", no ale za to dziewczyny to już wszystkie dawno zawleczkę zgubiły. Nevermind.
Za to z tymi znajomościami na studiach bym polemizował. Fakt, niektórzy znajdują przyjaźnie na całe życie ale większość (przynajmniej ja to tak widzę u siebie) to na studia tylko "zaglądają" mając całe swoje życie tam gdzie mieszkają. Ci z akademca mają jeszcze akademik. Ale może to nie norma.
_________________ I'm boring myself just talking about this.
To ja powiem tak - jak się nie wychodzi, nie rozmawia, nie próbuje i nie zagaduje, to nie ma chuja we wsi, znajomych się nie znajdzie A nawet jak się znajdzie, to wirtualnych, którzy są spoko, no ale nadal nie rozwiązuje to problemów w życiu realnym. Jeśli 5 razy odmówisz wyjścia, szóstego nie będzie. A potem oczywiście następuje lament, bo "buuu, nie jestem fajny, nikt mnie nie lubi, buuuu", "przecież ja nie lubię wychodzić, buuuu". No nie da się mieć ciastko i zjeść ciastko.
Najgorsze jest to, że ci, którzy dowiedzieli się o potędze wiary w siebie i zasady "miej wyjebane, a będzie ci dane", starają się tu mówić o tym z całych sił, ale nasze niepewne siebie ziomalsy nie uwierzą, dopóki sami nie przeżyją. A żeby przeżyć takie coś, musieliby chcieć, zamiast zatruwać sobie umysł radosnym paplaniem o segregacji genowej. I oczywiście zrozumieć, że nie za pierwszy, drugim, czy dziesiątym razem przyjdzie efekt, a bardziej za setnym. Nie ma lekko.
_________________ Nie ufaj rudym
widzu Junior Admin To co wpiszesz, będzie pod twoim nickiem.
Wiek: 2 k
Dołączył: 25 Lis 2013 Posty: 22221 Skąd: Village killed by planks
I się nie narzeka, skoro się samemu wybiera. Każdy jest kowalem własnego losu, jedni mają lepszy start, inni gorszy, ale i tak samemu się wybiera, co się z życiem robi.
3. przestań mówić że jesteś "spierdolony społeczne", "brzydki" itd bo jak będziesz to powtarzać to ludzie w końcu ci uwierzą mimo że wcale tak nie myśleli
Nawet jak nie będzie tak uważał, to w końcu samo wyjdzie jak go gdzieś zaproszą czy coś. Przynajmniej ja tak mam. Trudno ukryć spierdolenie ;_;
otóż pewność siebie jest po prostu wypadkową cech mentalnych przydatnych przy kontaktach międzyludzkich, np. inteligencja, otwartość na ludzi, gadatliwość itp. jak również fizycznych (wzrost, sprawność fizyczna itp.). a pewnością siebie są obdarzeni ludzie o najlepszych i najzdrowszych genach, tacy jak Zak czy Jankiel. i nie da się tej pewności siebie zmienić znacząco, tak jak genów
no bo wiecie, jakby taki widzu nie miał na co naprawdę narzekać, to by nie narzekał a jeśli Zak czy Jankiel są obdarzeni takimi umiejętnościami społecznymi to wiedzą, że nie mają czemu marudzić, to nie marudzą są też osoby które "bezprawnie" są pewni siebie, ale szybko są sprowadzani na ziemię, tak jak Krok
Aleeeż pierdolenie
No ale ok, też se coś tu napisze
Nie wiem jak Jankiel, ale ja nie mam siebie za kogoś o zdrowych genach xD
Tzn. jestem otwarty na ludzi i wgl. inteligentny (na ogół), ale po za tym jestem wiecznie zmulony i mówią, że jestem na "wiecznym haju", lol.
Pewność siebie możesz znacząco zmienić, Jankiel rok temu opowiadał tu swoją zajebistą historię z liceum, ja Ci powiem teraz swoją.
Jak wiele osób wie, przyjechałem do UK w 2008 roku i poszedłem do 8 klasy. Wiecie jak to jest w Polsce z nauczaniem englisha, że tutaj się przyjeżdża i umie się gówno. No i ja gówno umiałem i na początku to w sumie zaczynałem każdą rozmowę od "sorry, I don't speak english very well".
No i poszedłem do tej szkoły, na początku było fajnie, coś tam se dukałem, ale potem nagle coś pierdolnęło i pojawiła się przede mną wielka bariera językowa. No po prostu słowa nie mogłem po angielsku powiedzieć. Ogarnij, stary, że przysyłali specjalnie dla mnie nauczycielki do pomocy, które siedziały obok mnie i miały mi pomagać w robieniu pracy. No ogólnie jednymi słowy wielka chujnia. No ale to jeszcze było nic, bo jako tako się trzymałem z tymi kilkoma fajnymi kolegami, graliśmy se codziennie w szkole w nogę, przyszła zima to rzucaliśmy sie snieżkami itp. No ale bariera nadal była i nie umiałem się ni chuja komunikować z innymi - jak się ktoś coś mnie zapytał to na ogół odpowiadałem jakimś kiwnięciem głowy. I po jakimś czasie to już wgl. tak wyszło, że tych kumpli w szkole nie widywałem, nie pamiętam nawet czemu i ogólnie się strasznie nudziłem. Były dwie przerwy - jedna 15 druga 45 minut i nie miałem na nich co i z kim robić. No bo kumpli nie widać a nie umiem podejść do jakichś randomów i zacząć sobie z nimi rozmawiać od tak po prostu. No i jakoś ten 8 rok se tak minął. Później zaczął się 9ty i było mniej więcej tak samo, po za tym przez to, że się nie komunikowałem z innymi przenieśli mnie do klasy z jakimiś retardami cholernymi, przez co miałem potem problemy z nauczaniem, bo np. dostawaliśmy pracę z matematyki, którą ja robiłem w 5 min perfekcyjnie a klasa męczyła się z nią połowę lekcji i nawet 25% nie ukończyli. No po prostu jebane retardy, ale nie przeniosą mnie do inteligentniejszych, bo nie znam języka. Chociaż w sumie wtedy już znałem na prawdę świetnie i jestem pewny, że umiałbym się porozumieć, ale pieprzona bariera językowa mi na to nie pozwalała. Chujnia z grzybnią. Aż w końcu przyszedł taki moment. Mieliśmy jakąś lekcję PE (odpowiednik wuefu) i zobaczyłem jakiegoś nowego kolesia. I ten koleś do mnie podszedł i się pyta w naszym Ojczystym języku "ej, Ty też jesteś z Polski"
No kurwa, to było coś tak dziwnego i niecodziennego, że ojapierdole. Koleś znał jeszcze drugiego polaka, o którym wiedziałem, ale który ze mną nie rozmawiał, mimo, że byliśmy na tym samym roku. No bo całkiem inne grupy, odmienne światy itd. No ale własnie ten ziomek co ledwo przybył zmontował naszą całą grupę i po kilku tygodniach nasza trójca znana była wśród 9 roku jako "polish mafia"
I wtedy właśnie ja miałem okazje wygadać się za wszystkie czasy, rozmawiałem z nimi o wszystkim, o czym tylko się dało. Piotrka (tego ziomka) miałem czasem na moich lekcjach, a że on nie miał żadnej bariery językowej i rozmawiał se z angolami jak umiał, to jakoś i ja zacząłem z nimi się więcej porozumiewać i było coraz lepiej i lepiej.
Niestety Piotrek w końcu opuścił szkołę i wrócił do domu w Polsce, no ale bariera była przełamana i od tego czasu było już tylko lepiej. Nadal se gadałem z tym drugim polakiem i jego kumplami.
I w końcu gdzieś na 10 roku dołączyła do nas słodka blondynka. Taka o wiecznie uśmiechnięta, co najsłodsze na świecie "thank you" powie Ci o byle co, które dla niej zrobisz, więc jako, że bariera była przełamana, to czemu miałbym nie spróbować do angielki podbić. Dalej to już nie będę wchodził w szczegóły, ale było fajnie
A teraz to już nie nazywam tego co teraz mam pewnością siebie, tylko raczej wyjebką na to co inni mogą se o mnie myśleć. Jestem nieskromny i mam się często za kogoś duzo bardziej zajebistego niż jestem i mi z tym dobrze
Po za tym mogę sobie rozmawiać z praktycznie każdym, z kim mi się podoba. Szczególnie, że w szkole wszyscy są ode mnie młodsi, szczegolnie ci z 12 klas, więc jeszcze bardziej czuję się tam takim "weteranem" i wgl. ponad nimi. Chociaż z większością ograniczam kontakty do "wazzup man?" xD
A i jeszcze tak tylko wspomnę, chociaż nie polecam, bo po co Ci nałogi. Wg. mnie palenie pomaga w zdobywaniu kontaktów. No bo ostatnio np. na wycieczce se byliśmy i już zaraz mamy do autokaru wchodzić no to se szluga wezmę zapalę i patrzę, że ziomek z boku się coś spogląda no to co mi tam, żydę nie jestę, poczęstuję go. I tak se po prostu zaczęliśmy gadać i teraz to kolejny ziomek xD
Zabek05 napisał/a:
u mnie w gimbazie było dobrze, w liceum to już totalna chujnia i spierdolenie społeczne. boję się że tak mi zostanie na studiach, bo właśnie w takim wieku licealnym kształtuje się ludzka psychika
Ale terminu "spierdolenie społeczne" to tym nam tu nie podbieraj
Spierdolenie społeczne to jest jak Jankiel wraca najebany z pracy w niedzielę, lub gdy ja zapominam twarzy dziewczyny, którą kochałem 30 min wcześniej xD
Chyba wszyscy to mieliśmy u mnie to nadal wraca, kiedy np. poznaję czyichś rodziców, kogoś nowego... Ale trudno, trzeba być sobą, jak im nie spasuję taka, jaka jestem, to i tak nie ma co udawać kogoś innego. I wiesz co? Zazwyczaj taką nietypowością i waleniem z mostu (mam problem z oceną, czego nie wypada robić, totalne niedopasowanie) zjednuję sobie ludzi. Ba, dzięki temu dostałam swoją pracę, którą naprawdę lubię, choć kandydatek było wiele.
Myślę, że to jest właśnie pewność siebie. Wiedza, ze i tak gorzej nie będzie, a każde udawanie i tak wyjdzie na jaw, wiec jedyne, co można zrobić, to być sobą i robić wszystko zgodnie z samym sobą. Chcę zagadac? Gadam. Chcę się tak ubrać? Tak się ubiorę. Chcę zrobić coś nietypowego? Robię to.
Nie możesz pisać nowych tematów Nie możesz odpowiadać w tematach Nie możesz zmieniać swoich postów Nie możesz usuwać swoich postów Możesz głosować w ankietach Nie możesz załączać plików na tym forum Możesz ściągać załączniki na tym forum
A nawet jak się znajdzie, to wirtualnych, którzy są spoko, no ale nadal nie rozwiązuje to problemów w życiu realnym. Jeśli 5 razy odmówisz wyjścia, szóstego nie będzie. A potem oczywiście następuje lament, bo "buuu, nie jestem fajny, nikt mnie nie lubi, buuuu", "przecież ja nie lubię wychodzić, buuuu". No nie da się mieć ciastko i zjeść ciastko.
u mnie to nadal wraca, kiedy np. poznaję czyichś rodziców, kogoś nowego... Ale trudno, trzeba być sobą, jak im nie spasuję taka, jaka jestem, to i tak nie ma co udawać kogoś innego. I wiesz co? Zazwyczaj taką nietypowością i waleniem z mostu (mam problem z oceną, czego nie wypada robić, totalne niedopasowanie) zjednuję sobie ludzi. Ba, dzięki temu dostałam swoją pracę, którą naprawdę lubię, choć kandydatek było wiele.
